مصاحبه جدید احمد مهران فر

مصاحبه جدید احمد مهران فر
تبلیغات ویژهرزرو جایگاه

 

 

مصاحبه جدید احمد مهران فر

مصاحبه جدید احمد مهران فر 

مصاحبه را می خواهم با مقایسه هایی از خود تو و شخصیت ارسطو شروع کنم. احتمالا یک شباهت هایی هم ممکن است وجود داشته باشد و تفاوت ها  هم که حتما زیاد است. اما اولین  سوال این که برای خودت که مثل خیلی از آدم های دیگر ماشین های خوب و با کیفیت سوار می شوید، سخت نبود به خاطر نقشت مدام پشت وانت و کامیون بنشینی؟!

بله خب راندن کامیون که بسیار مشکل است و قابل مقایسه با ماشین های عادی نیست، به ویژه آن که این کامیون ها سه دنده یک طرف و سه دنده در طرف دیگردارند که با دنده عقب می شود هفت تا.در یک طرف نمی دانی دنده یکی،سه ای یا پنجی و آن طرف هم نمی دانی دنده دویی، چهاری یا شش! تازه کامیونی که در اختیار ما گذاشته بودند از نوع آسانش بود! اصلا بگذار از اولش بگویم؛ داستان این طوری بود که ۵-۴ روز قبل از شروع کار به من گفتند تو راننده کامیونی!خب من هم خیلی ذهنیتی از کامیون نداشتم.وقتی آوردنش و کنارش ایستادم گفتم این دیگر چه غولیست! من نمی توانم این را  برانم.آقای مقدم گفتند خودم می نشینم اگر توانستم آقای مهران فر هم می تواند، اگر هم نه که بعدش یک فکر دیگر می کنیم. بعد از اینکه ایشان چند دوری با کامیون زدند پیاده شدند و من پشت فرمان نشستم و کمی با کامیون آشنا شدم. چند روز مانده به شروع کار من و آقای تنابنده برای آشنایی بیشتر رفتیم سراغ کامیون؛ من برای یاد گرفتن رانندگی و آقای تنابنده بیشتر برای تحقیق اینکه چه امکاناتی دارد و چه استفاده های فیلم نامه ای می شود از تجهیزاتش کرد…

یک جاهایی هم آقای طنابنده پشت فرمان می نشستند، البته ناگفته نماند رانندگی شان هم خیلی از من بهتر است. به هر حال برای یاد گرفتن رانندگی در پایتخت سری یک، تایم چند روزه ای صرف شد و داخل و خارج از تهران با کمک راننده رانندگی می کردیم ولی به شکلی نبود که خیلی حرفه ای باشیم برای همین در بسیاری از بخش هایی که کامیون نشان داده می شود یک نفر دیگر پشت فرمان نشسته است. اما در پایتخت ۲ خیلی روان تر شده بودم و بسیاری از مسیرها را خودم رانندگی می کردم حتی بعضی از جاها از رانندگی من شگفت زده می شدند! کار سختی بود به خصوص اوایل در پایتخت یک، چون راننده کامیون که نبودم، برای همین می ترسیدم چون به هر حال جان  چند نفر دست من بود. تصور کن عوامل فیلمبرداری، جلوی دوربینی ها و پشت دوربینی ها بیشترشان  از کامیون آویزان می شدند و در کنار این استرس ها باید حواسم به دیالوگ گفتن و زاویه دوربین هم که در کادر باشم بود! همه این ها مشکلات کار بود اما به تدریج که می گذشت و من روان تر می شدم سختی کار هم برایم  کمتر شد.

به نظرت الان در این دوره و زمانه که همه چیز پیشرفت کرده و زندگی ها مدرن تر و پر زرق و برق تر شده، خانواده هایی شبیه خانواده داستان پایتخت همچنان هستند که همه چیز زندگی را اینقدر ساده بگیرند و مثلا پشت کامیون بروند سفر، زندگی کنند و… بله در بسیاری از شهرستان ها این مدل خانواده ها هستند؛ خانواده هایی که شاید با ده هزار تومان یا با امکاناتی بسیار محدود می روند سفر. رستوران نمی روند اما خودشان غذای دو سه روز مسافرتشان را می برند تا پول رستوران ندهند، شب هم شاید در چادر بگذرانند یا مسجد و… . خلاصه همه چیز را ساده می گیرند و صمیمیت زیادی در زندگی هایشان موج می زند.

.

.

تا حالا برای خودت هم اتفاق افتاده که مثلا با یکسری از دوستان یا اقوام باشی و آنها  بخواهند بروند رستوران اما تو چون پول کافی نداری دلت نخواهد این اتفاق بیفتد؟ این جور مواقع ترفند برای در رفتن از دست شان چیست؟!
بله این اتفاقی است که در زندگی همه ما افتاده؛ یک جاهایی هست که پول نداری و شرایطی هست که نمی خواهی بروی اما بقیه اصرار می کنند که بروی! در مورد ترفند بستگی دارد که جمع چه کسانی باشند! یک جاهایی حقیقت را می گویی که پول ندارم و یک جاهایی هم  دیگر نمی شود و بالاجبار می روی و مدام استرس داری که غذایی سفارش دهی که پولت برسد.

.

.

تو هم از آن دسته آدم هایی هستی که وقتی رستوران می روی اول به قیمت غذاها نگاه می کنند؟

بله صددرصد.
پس احتمالا اگر یک روز مهمان یک نفر دیگر باشی گوش میزبانت را می بُری و گران ترین غذا را انتخاب می کنی!

نه اصلا. سعی می کنم آدم منصفی باشم مگر اینکه میزبان دشمنم باشد!(خنده)

در داستان پایتخت می بینیم که ارسطو مدام از یک کابوس در خواب هایش عذاب می کشد. در زندگی خودوت هم کابوسی هست که دست از سرت برندارد و آزارت دهد؟

بله، معمولا چیزی که بابتش کابوس می بینم و شب ها خوابم نمی برد شبِ روز اولی است که می خواهم سر کار جدید بروم. به دلیل استرس زیادی که دارم شبش خوابم نمی برد و خیلی وقت ها کابوس می بینم که روز اول دیالوگ هایم را فراموش کردم یا کارگردان رفتار خوبی با من ندارد و… ؛ ریشه همه اینها در ترس است. مدام در فکر این هستم که چه اتفاقی قرار است بیفتد یا آنهایی که پشت دوربین ایستاده اند چه عکس العملی نسبت به بازی من خواهند داشت و خیلی چیزهای دیگر که همه شان باعث می شوند ذهنم به شدت درگیر شود و کابوس ببینم. یک جا خواندم کابوس ها نشانه ترس ها، اضطراب ها، امیدها و رویاهایی است که در طول روز به آنها  فکر می کنیم و دغدغه های ذهنی هستند که در طول شب در ضمیر ناخودآگاه تو را درگیر می کنند و حتی شاید نتیجه تصویرها و انتقال تصویر ها و دغدغه ها از حافظه کوتاه مدت به دراز مدت باشند یا پردازش اطلاعات در ذهن هستند. تنها کابوس ملموس من همین است که گفتم، چون کارم برایم خیلی با ارزش و مهم است و خیلی روی کارم حساسم، البته به محض شروع اولین روز کاری این کابوس هم از بین می رود.

.

.

واقعا در طول فیلمبرداری پایتخت  چند بار از دست آقای خمسه خنده تان گرفت؟

خیلی زیاد، آنقدر که تعدادش را یادم نیست! آقای خمسه استاد بداهه گویی هستند و واقعا کسی را ندیدم که در لحظه اینقدر توانایی بداهه گویی اش بالا باشد و تا این حد خوب کلمات را کنار هم بچیند یا با چند کلمه شعر درست کند. آقای خمسه خیلی در این زمینه ذهن پویایی دارند. در «پایتخت» هم قرار بود همه یک بداهه هایی بگوییم که سکانس ها شکل شیرینی پیدا کنند یا شکل بگیرند و آقای خمسه از آنجایی که در زمینه طنز گویی و سخن نقض گویی خیلی استاد هستند در لحظه یک چیزهایی می گفتند که همه مان را به خنده می انداختند. البته این بداهه گویی در همه مان بود؛ مثلا آقای تنابنده هم بارها از دست بداهه گویی هایش می خندیدم، هم جلوی دوربین هم در زندگی عادی.

.

.

یک جاهایی از داستان می دیدیم که به خاطر بعضی اتفاقات غرور ارسطو پیش چشم بقیه خرد می شود. شده در زندگی عادی ات خودت غرور کسی را شکسته باشی یا برعکس غرورت را شکسته باشند؟
شاید یک جایی این اتفاق برایم افتاده باشد اما الان خاطرم نیست. نمی خواهم بگویم آدم خوبی هستم اما همیشه قبل از انجام هر کاری فکر می کنم. مثلا بارها شده خواستم عملی را انجام دهم و با خودم گفتم خودت را بگذار جای آن آدم اگر تو این حرف را بشنوی ناراحت نخواهی شد؟ یادم نمی آید غرور کسی را شکانده باشم، شاید اگر شکاندم هم ناخودآگاه بوده و خودم متوجه نشدم و کسی بهم نگفته است. هیچ وقت عاقلانه این کار را نکردم و همین چیزها، همین فکر کردن های قبل از دست به عمل زدن  باعث شده من آدم کُند و کم حرفی باشم. هیچ وقت آدم لحظه نبودم که در لحظه بخواهم تصمیم بگیرم. بعضی ها ربط می دهند به ترسو بودن یا محافظه کار بودنم اما شاید به خاطر شکل زندگی ام بوده که این طور رفتار را انتخاب کردم.

.

.

همه در جریان رفاقت تو و محسن تنابنده هستند. آیا مثل داستان سریال که زیاد با هم  مشاجره می کنید  در زندگی واقعی تان هم درگیری و بحث دارید؟
بله صددرصد. اصلا سر همین سریال «پایتخت» روزی نبود که یکی دوبار با هم بحث نکنیم! بحث هایمان همه شان درباره کارمان بود؛ درباره نقش یا دیالوگ هایی که باید می گفتیم و قصه هایی که قرار بود نوشته و ساخته شود. روزی نبود که بحث نکنیم و از دست هم حرص نخوریم. اما خانم ریما رامین فر همیشه می گفت این دوتا مثل دوتا برادری هستند که به جان هم می افتند اما بعدش مثل دوتا بچه با هم زندگی می کنند و می خندند! برای اینکه جفتمان خیلی کارمان را دوست داریم و از هر چیز کوچکی به راحتی نمی گذریم. در کل تمام بحث هایمان به دلیل اختلاف سلیقه هایمان در کار بود و نه هیچ مسئله دیگری. .

.

.

تا حالا با هم قهر هم کردید؟

خب ما هم در رابطه مان خیلی وقت ها با یکدیگر بحث می کنیم. اصلا در روز درباره خیلی از مسائل با هم بحث می کنیم. گاهی من می خواهم مجابش کنم به انجام کاری یا محسن من را می خواهد مجاب کند، همین باعث می شود که مشاجراتی داشته باشیم اما هیچ وقت این ها باعث نمی شود قید همدیگر را بزنیم و قهر کنیم. بیش از هر چیزی اگر جر و بحثی داریم کاری است، مسائل دیگر کمتر باعث بحث مان می شوند.

.

.

قبول داری تو و محسن تنابنده بر خلاف خیلی از بازیگران که می گویند فقط وظیفه بازی کردن را برعهده دارند، زحمت می کشید؟ مثلا یادم است از مدت ها قبل از شروع فیلمبرداری تان مدام در حال فکر و انتخاب بازیگر و نوشتن متن پایتخت بودید و حتی لوکیشن های کار را انتخاب می کردید.
بله درست است. چون ما کارمان را خیلی دوست داریم. به ویژه اینکه «پایتخت» کاری است که دیده شده و همیشه از این ترس داریم که مبادا آن وجهه خوبش خراب شود برای همین تلاش مان را بیشتر می کنیم. به هر حال هیچ کدام مان موقعیت امروزمان را آسان به دست نیاورده ایم. سعی می کنیم این اعتماد و دوست داشتنی که مردم به پایتخت دارند را با تلاش بیشتر و صرف بیشتر وقت و انرژی حفظ کنیم. فکر می کنم در همه کارها هم همین گونه باشد و عشق در کار همکارهای ما موج می زند. اکثر همکاران من در زندگی خانوادگیشان به خاطر این عشق و علاقه ای که  به کار دارند نا موفق هستند. چون عشق اولشان کارشان است، برای همین شریک عشقی شان احساس بی مهری می کند. شاید این  برمی گردد به حس جاه طلبی و جاودانگی آدم ها. در این کار جاودانگی، خودخواهی و جاه طلبی آدم ها بیشتر ارضا می شود. خب آدم هایی که در این کار هستند بیشتر مورد توجه اند، آدم های دیگر آنها را با دست نشان می دهند یا می خواهند با آنها عکس بگیرند و حضورشان باعث می شود همه به آنها نگاه کنند، همین باعث می شود خودخواهی در این قشر زیاد شود و شریک احساسی شان با آنها دچار مشکلات بیشتری شود.

.

.

در زندگی خودت اتفاق افتاده که به خاطر بی پولی مثلا یک هفته پشت سر هم تخم مرغ بخوری؟
آره آره، برای من هم اتفاق افتاده. یک چیزی بگویم خیلی جالب است؛ یکی از همین قسمت های پایتخت قصه من بود که بارها من و محسن به این خاطره خندیده ایم. همان قسمتی که در مسابقه تلویزیونی شرکت کردم و برنده شدم؛ چیزی بود که برای خودم پیش آمده است. من دانشجو بودم و استاد کارگردانی تلویزیون مان آقای محسن فردرو بود که خیلی سرش شلوغ بود، برای همین اکثر مواقع یا کلاس ها را نمی آمد یا دیر می آمد بنابراین تا جایی که می توانست بچه ها را می برد محل کارش! یکی دوبار مارا برد با سیستم پورتال آشنا کرد. یک بار یک مسابقه تلویزیونی بود که همین طور که داشت مسابقه را اجرا می کرد ما را در استودیو پشت صحنه در قسمت تماشاگرها نشاندند و این طوری بود که برای اولین بار وارد استودیو شدیم. حدود ۸ نفری بودیم. مسابقه برگزار شد و یک جا یک سوال از تماشاچی ها داشت با این مضمون که بعد از استان تهران بیشترین سینما را چه شهری دارد؟ یکی از بچه ها جواب داد که اشتباه بود و بعد من دستم بالا بود که گفتم استان مازندران و برنده شدم. بعد از چند وقت آدرس جایی را دادند بالای میدان ونک که بروم جایزه ام را بگیرم. جایزه ام هم یک ربع سکه بود و یک جعبه محصولات ویفر که جعبه بزرگی داشت و من نمی دانستم این جعبه را چکار کنم چون می خواستم مستقیم بروم تئاتر شهر که تمرین داشتم. پیش خودم گفتم می فروشمش. خلاصه از خود میدان ونک تا میدان ولیعصر سوپرمارکت ها را می رفتم و نشان می دادم تا بخرند ا هیچ کس نمی خرید! هر سوپر مارکتی که می دیدم می گفتم اگر این یکی هم نخرید دیگر می اندازمش دور! چون پولی نداشتم که دربست بگیرم و تا تئاتر شهر ببرم و برگردانمش. بالاخره یک جایی نزدیک های میدان طالقانی یکی پیدا شد و با یک قیمت پایین آن ویفرها را از من خرید و خلاصه این خاطره ای شد برای من که هر دفعه بهش فکر می کنم خنده ام می گیرد.

.

.

همه دنیای ارسطو کامیونش است. چیزی در این دنیا هست که همه دنیای تو باشد و دلبستگی زیادی به آن داشته باشی؟

بله من نسبت به چیزهایی که در زندگی ام دارم خیلی دلبستگی دارم، چون به سختی آنها را به دست آورده ام. مثلا به  کارم دلبستگی عجیبی دارم چون خیلی درس خواندم تا وارد دانشگاه دولتی شوم. یک سال تمام برای ورود به  دانشگاه هنر زیبا درس خواندم و بعد از آن دوران دانشجویی و بی پولی بود که کارهای تئاتر بدون مزد انجام می دادیم و هزینه تاکسی و اتوبوس را هم باید از خودم می دادم، بعد از دوران دانشجویی هم برای اینکه یک اسمی پیدا کنی باید کار کنی و دوباره از جیبت  خرج کنی. خیلی جاها تیرت به سنگ می خورد، خیلی جاها خودم می رفتم تست می دادم تا بالاخره یک جایی قبولم کنند یا چقدر تئاتر کار کردیم که در بازبینی ها رد شد. همه این ها باعث شد که از تئاتر بیایم و نقش های کوچک سینمایی را کار کنم و وارد تلویزیون شوم. هرچند وارد دنیای حرفه ای تئاتر شدن هم برای من یک تایم زیاد و طولانی و مشقت باری بود و همین طور بالا آمدن هایم پله پله بوده، برای همین است که امروز قدر کاری که بهم سپرده شده را خیلی می دانم و تلاشم را می کنم کارم را خوب انجام دهم تا آبرویم حفظ شود. برای خیلی از بچه های هنری و بچه هایی که از تئاتر بالا آمدند این پروسه وجود داشته، به همین دلیل وقتی نقشی بهشان سپرده می شود با دل و جان انجامش می دهند تا یک پله بیایند بالاتر.

بله، این دلبستگی که گفتید در کارم خیلی زیاد است. در مورد بقیه چیزهایی هم که به دست آوردم دلبستگی دارم. مثلا حتی یک موبایل هم چیزی نبوده که همینطوری مجانی از جایی برایم رسیده باشد، برایش کار کردم و آنها هم برایم دلبستگی دارد. جدا از آن آثار هنری که دارم یک جورهایی بهشان دلبستگی دارم. مثل خانواده ام که بهشان دلبستگی دارم، روی کارهایم هم همان قدر تعصب دارم. حتی سر هر کار جدیدی هم بروم برمی گردم و آلبوم خاطراتم را ورق می زنم؛ این دلبستگی ها در من  وجود دارد.

تا حالا به زندگی کنار راه آهن فکر کردی؟ یک زندگی شبیه زندگی همان خانواده ای که در پایتخت می بینیم. اصلا برایت جذاب هست؟
زندگی در کنار راه آهن جدا از خطراتی که دارد با هیچ جا  فرق نمی کند. این خصلت آدمی است که هر جا باشد بهش عادت می کند، دیگر بدتر از زندان انفرادی که وجود ندارد؛ اگر بنا به هر دلیلی آنجا هم باشی بالاخره بعد از مدتی به شرایطش عادت خواهی کرد. شاید زندگی کنار راه آهن هم برای یک ماه اول غیر معمول باشد، شاید ۱۰ شب اول با صدای قطاری که رد می شود از خواب بیدار شوی اما بعد از ان شاید صدای بوقش هم بیدارت نکند! همه ما یک چیزهای غیر معمول در زندگی مان داریم و بهش عادت کردیم. یک موقعیت هایی شبیه همین زندگی کنار راه آهن که برای بعضی ها در آن شرایط عادی شده است.

.

.

ممکن است تو هم از روی ظاهر آدم ها قضاوت شان کنی؟

آره، خیلی این اتفاق می افتد اما بیشتر وقت هایی که از ظاهر آدم ها حس منفی دارم به خودم نهیب می زنم که این حس تو حس لحظه توست و در اکثر مواقع هم اشتباه است. فکر کن این آدم را وقتی باهاش صحبت می کنی و بیشتر معاشرت می کنی می بینی که چقدر درباره اش اشتباه کردی و چه چیزهایی این آدم دارد که تو نداری. وقت هایی که منفی بافی می کنم و از طرف سیگنال منفی می گیرم و ازش خوشم نمی آید به خودم یادآوری می کنم که قبلا هم این تجربه را داشته ای که قضاوت اشتباه کردی و بعد که با آن شخص صحبت کردی شرمنده شدی چون در موردش بد فکر کردی. این تجربه را هم داشتم که با آدم هایی که در لحظه دوست شدم و خوشم آمده کمتر دوستی پایدار و عمیقی برقرار کردم. اما آدم هایی که سفت و سخت در یک تایم طولانی آمدند و با هم دوست شدیم با وجود جدال هایی که با هم داشتیم اما رابطه هایمان ماندگارتر شده است.

.

.

در پایتخت نقطه ضعف نقی معلوم شد، آن هم این بود که می شد با دادن کامیون به او و رانندگی کردنش با آن گولش زد. حالا محسن تنابنده واقعی را چه شکلی می شود گول زد؟

یادم نیست چه نقطه ضعفی دارد! فکر می کنم وقتی با آدم ها مخالفت می کنی در اکثر مواقع مخالفت می کنند. باید از در تایید باهاشون وارد شوی یا حرفت را یک تایم دیگر بزنی. مثلا وقتی با کسی بحث می کنی همان لحظه گارد می گیرد باید سیاست داشته باشی حرفت را غیر مستقیم و با صدای پایین بزنی و بگذاری طرف فکر کند، چون هر کسی غروری دارد و بعد شاید خودش برسد به آن چیز یا فردایش دوباره مطرح کنی. آن موقع یک جواب دیگر می شنوی ولی اگر مستقیم مخالفت کنی طرف هم مخالفت می کند.
پس این آدم نیاز به قلق گیری دارد!

همه آدم ها قلق دارند، خود من هم یک جایی گارد دارم ولی وقتی حرفی را زیرپوستی و درست می زنند فکر می کنم و بعد فردایش دیگر آن گارد را ندارم و راحت تر می پذیرم.

.

.

تصویربرداری آن صحنه هایی که ماشین آن پیرمردها داشت می رفت در دره چند روز طول کشید؟
آن صحنه ها ۳ ،۴ روز طول کشید. اگر نگاه کنید یک جاهایی هوا آفتابی است و یک جاهایی آن آخرها باران آمده باید حتما آن جاها را می گرفتیم و می رفتیم چون چاره ای نداشتیم. آن سکانس خیلی سخت بود تا جایی که نزدیک بود من بمیرم. یک جا قرار بود خودم را از ماشین پرت کنم! داستان این بود که باید دستی را می کشیدم و ماشین را در دنده می گذاشتم تا بایستد و صحنه را به گونه ای نشان دهم که ماشین دارد به دره می افتد و نمی ایستد و من باید خودم را پرت می کردم پایین. سرعت ماشین ۲۰ کیلومتر بود. خودم را با همان سرعت  خیلی واقعی به ماشین رساندم، حالا باید دستی را می کشیدم، باید می آمدم پایین از ماشین. یک لحظه که رفتم این کار را بکنم پایم را که گذاشتم پایین دیدم آنقدر ماشین سرعت دارد که کفشم رفت و کف پایم کمی زخم شد. حالا عوامل پشت دوربین هی می گفتند خودت را بینداز پایین اما من ترسیدم و نتوانستم. البته ماشین راننده پشتش بود که دیده نمی شد و قابل کنترل بود. وقتی تمام شد فکر کردم که اگر خودم را می انداختم ماشین با سرعت ۲۰ تا می رفت از پشت روی آسفالت می افتادم و امکانش بود ضربه مغزی شوم. درِ ماشین هم باز بود و می خورد به سر و صورتم ولی واقعا در آن لحظه فشار می آوردند که این کار را بکن ولی به حرفشان گوش نکردم.

.

.

پس تجربه بدلکاری هم داشتی؟
بله خیلی. همان صحنه ای که آقای طنابنده خودش را روی زمین می کشد چقدر وحشتناک است. همان مسیر اگر چوب یا شیشه ای بود که می رفت توی شکمش (البته بچه ها مسیر را تمیز کرده بودند) اما قابل پیش بینی نبود چون ماشین با سرعت می رفت و  ممکن بود ۴ تا معلق بزنی بروی جای دیگری بیفتی.

.

.

راست است که سری سوم پایتخت در کشور تاجیکستان ضبط خواهد شد؟

نه این شایعه است. قبل از اینکه پایتخت ۲ را بسازیم به همه این ها فکر کرده بودیم که پایتخت ۲ را کجا بسازیم ولی تاجیکستان تنها در حد حرف بود و برای قسمت سوم هم هنوز هیچ حرفی نزدیم.

.

.

تحویل سالی است که به خاطر عجیب و غریب بودنش در ذهنت ماندگار شده باشد؟

آره حدود سه سال پیش بود که فکر می کنم اجرای عمومی در پاریس داشتیم. یادم است همه گروه رفتیم و در کنار کلیسایی که جزو بناهای دیدنی پاریس است سال را تحویل کردیم/ خلاصه آنجا یکی از بچه ها با تلفن با ایران در ارتباط بود و از لحظه سال تحویل با خبر شدیم و یکی از خاطرات تحویل سالی است که در ذهنم مانده است.

.

.

ین درست است که آدم وقتی تصادف می کند چشمش می ترسد؟
آره صددرصد. خدا را شکر تا حالا تصادف سنگینی نداشتم، ولی یک بار یادم می آید سر یک پیچی داشتم با ماشین می رفتم و یک اتوبوس هم پیچید و فکر نمی کردم اینقدر به من نزدیک شود فقط می دیدیم همین طور دارد نزدیک می شود و بالاخره هم برخورد کرد و بدنه ماشین یک مقدار زخمی شد. اما به خیر گذشت.

.

.

تو و محسن تنابنده چه چیزی دارید که گروه خونیتان اینقدر به هم می خورد؟
خب این برمی گردد به اینکه شرایطی که داریم کمی شبیه هم است و سلیقه هنری و کاری و فکریمان شبیه هم است و حرف برای گفتن زیاد داریم. شاید چون از یک طبقه ایم و همکاریم اینگونه است. آدم ها در زندگیشان رفیق خودشان را پیدا می کنند. من و آقای طنابنده هم قبل از هر چیز با هم تئاتر کار کردیم و همیشه هم از دور همدیگر را می دیدیم و کارهای هم را دنبال می کردیم اما جایی که بیشتر صمیمی شدیم از تئاتری بود که نویسنده و کارگردانش هم اتفاقا آقای نریمانی بود که نویسنده همین پایتخت هم بودند. از بازیگر های دیگری که در آن کار بودند امیر جعفری، سیامک صفری و حمید دلاوری بودند که آنها هم از دوستان ما هستند و در ارتباط هستیم اما سابقه آشنایی و پررنگ تر شدن دوستی مان از همین تئاتر شروع شد.

.

.

کلا در کارهایی حالت خوب است که بازیگرهایش اکیپ دوستان خودتان باشند، نه؟

به هر حال ما بچه های یک دوره هستیم؛ بچه های تئاتریم و با هم سرو کله هم می زنیم و دوستیم اما واقعا این جوری نیست که هر جا هستیم دوست داشته باشیم همه آنها باشند. در کار تعارف نداریم، کارمان خیلی برایمان مهم است. بعضی وقت ها که می بینیم جای فلانی نیست می گوییم این نقش به درد تو نمی خورد و نباید این کار را انجام دهی چون با این اتفاق هم کار طرف خراب می شود هم آبروی خودم می رود که معرفی اش کرده ام. علی رغم اینکه خیلی به یاد هم هستیم و شاید مثلا صحبت این می شود که فلان نقش هست اول یاد دوستانمان می افتیم اما این را یاد گرفتیم که چیزی که مهم است این است که آن نقش باید به طرف بخورد. ما لحظات خودمان را داریم، رفت و آمد خودمان را داریم، تلفنی و دیداری در ارتباط هستیم. ما بچه هایی هستیم که با هم درس خواندیم و یک سابقه کاری با هم داشتیم همه این ها باعث شده که نشست و برخاست مان بیشتر شود، بحث و مجادله داشته باشیم و مسیر فکری هم را بیشتر بشناسیم و پیدا کنیم. این گروه خونی که  می گویی بهم می خورد از همین جاها نشات گرفته است.

عکس احمد مهران فر 

عکس احمد مهران فر

عکس احمد مهران فر 

عکس احمد مهران فر

عکس احمد مهران فر 

عکس احمد مهران فر

عکس احمد مهران فر 

عکس احمد مهران فر

عکس احمد مهران فر 

عکس احمد مهران فر

عکس احمد مهران فر 

عکس احمد مهران فر

  • ۲ دیدگاه
  • 2013-06-28
https://www.rahafun.com/?p=15316
 
تبلیغات ویژهرزرو جایگاه
 
دیدگاه ها
  1. یاس گفت:

    خیلی قشنگه مرسی

تمامی حقوق این سایت برای رها فان محفوظ است و هرگونه کپی برداری از مطالب و قالب پیگرد قانونی دارد . طراحی سایت و سئو : شیکنا